Gronostaj jest jednym z naszych najmniejszych ssaków drapieżnych – mniejsza jest tylko podobna z wyglądu łasica (rozpoznamy je, zwracając uwagę na koniec ogona – czarny u gronostaja, taki sam jak reszta ogona u łasicy). Jego ciało jest silnie wydłużone, a głowa wąska. Wierzch głowy, szyi oraz grzbiet i boki są brązowe, natomiast spód ciała jest śnieżnobiały. Zamieszkuje tereny otwarte i zakrzaczone: mokradła, łąki, doliny rzeczne i inne środowiska, a wśród nich – brzegi Wisły i innych rzek. Gronostaj jest wyspecjalizowanym łowcą drobnych gryzoni: norników, karczowników i myszy, za którymi, dzięki swej wysmukłej sylwetce, goni w ich własnych podziemnych norach. Na śniegu pozostawia pary leżących obok siebie tropów, a gdy śnieg jest głęboki – chętnie w nim „nurkuje”.
Na początku zimy gronostaje, tak jak większość ssaków w naszym klimacie, zmieniają futro na gęstsze, lepiej chroniące przed utrata ciepła. Jeśli w tym okresie temperatura spada poniżej 10C, wyrastają im białe włosy i gronostaj staje się prawie niewidoczny na tle śniegu. Czarny pozostaje koniec ogona – i tutaj warto wyjaśnić, że niespodziewanie fakt ten zwiększa bezpieczeństwo gronostaja. Większe drapieżniki, np. jastrzębie i myszołowy, atakują ten kontrastowy fragment ciała i często chybiają zdobyczy.

Ten opis pochodzi z wirtualnego projektu CHODŹ NAD WISŁĘ, który zrealizowała Fundacja Ja Wisła dzięki dofinansowaniu otrzymanemu z Urzędu Miasta St. Warszawy i wpłat z 1% podatku.