Duże owady – jak na przykład niektóre ważki, chrząszcze czy motyle – możemy bez trudu zaobserwować gołym okiem, nie dokładając do tego specjalnych starań. Jednak większość krajowych owadów ma niewielkie rozmiary i aby się z nimi zapoznać, trzeba wykazać nieco więcej sprytu i wysiłku.

Dodatkowo część z drobnych istot stosuje strategię mimezji, czyli upodabniania się do otoczenia. Ta popularna wśród sześcionogów taktyka służy przetrwaniu w środowisku, gdzie dobry kamuflaż umożliwia zarówno skuteczne uniknięcie ewentualnych zagrożeń ze strony innych organizmów, jak i atak z zaskoczenia. Tak więc owadów ubarwionych na zielono, brunatno i żółto możemy spodziewać się we fragmentach środowiska, gdzie te kolory dominują.

Jednak cześć owadów wcale nie pragnie się ukryć, a wręcz przeciwnie: jaskrawymi barwami zwracają na siebie uwagę. Mało lękliwi posiadacze wyrazistej kolorystyki wysyłają sygnały innego rodzaju: czerwień połączona z żółcią lub czernią informuje, że stworzenie ma jakiś skuteczny system obronny, np. trujące wydzieliny bądź groźne żądło…

Zarówno te ukrywające się, jak i bardzo widoczne owady możemy obserwować nie próbując ich chwytać. Dobra lupa umożliwi nam zapoznanie się ze szczegółami ich często fascynującej budowy. Podczas nadwiślańskiego spaceru dobrze także mieć ze sobą jakiś przewodnik z rysunkami bądź zdjęciami owadów, który pozwoli nam na choćby ogólne zorientowanie się, z przedstawicielami jakiego gatunku mamy do czynienia. Jednak nie przejmujmy się, gdy nie zabraliśmy ze sobą żadnej książeczki! W dobie coraz powszechniejszych aparatów fotograficznych – również tych w telefonach komórkowych – zawsze możemy utrwalić obraz insekta, który nas zainteresował i potem w domu, korzystając z literatury czy internetu spróbować ustalić, z jakim gatunkiem dane nam było się spotkać.

Ten opis pochodzi z wirtualnego projektu CHODŹ NAD WISŁĘ, który zrealizowała Fundacja Ja Wisła dzięki dofinansowaniu otrzymanemu z Urzędu Miasta St. Warszawy i wpłat z 1% podatku.