Jelec – Leuciscus leuciscus L. 1758
Jest najmniejszym gatunkiem z rodzaju Leuciscus występującym w polskich wodach Osiąga maksymalnie 30 cm długości. Od małego klenia można go rozróżnić po mocnym wykroju płetwy ogonowej (u klenia jest on zaokrąglony), poza tym ma bardziej wysmukłe i pokryte jeszcze większymi łuskami ciało. Linie grzbietu i brzucha jelca są lekko wygięte i załamują się na przedzie ciała. Otwór gębowy mały półdolny. Kolor grzbietu srebrnostalowy do ołowianoszarego. Boki srebrzyste, brzuch biały lub lekko kremowy. Płetwy grzbietowa i ogonowa szare, piersiowe, brzuszne i odbytowa jaśniejsze o żółtawym lub pomarańczowym zabarwieniu. Jelec podobnie do klenia jest typową rybą prądolubną. Występuje w głównym nurcie rzek o piaszczystym i żwirowym dnie pozbawionym roślinności. Na terenie Europy zasiedla wody na wschód od Pirenejów i na północ od Alp. Jest pospolity w Finlandii i w Szwecji. Pokarmem jelca są głównie larwy owadów wodnych, denna fauna bezkręgowa oraz ikra innych gatunków ryb. Odżywia się również skorupiakami, mięczakami oraz roślinami wodnymi.

Tarło jelca odbywa się od końca kwietnia do czerwca, gdy woda osiągnie temperaturę 10 – 12°C. Do rozrodu wybiera stanowiska o żwirowym lub kamienistym dnie, chociaż zdarza się również tarło na roślinach wodnych.

Z powodu niewielkich rozmiarów łowiony przez wędkarzy rzadko i często mylony z młodym kleniem. Wymiar ochronny dla jelca wynosi 15 cm. Dobowy limit połowowy to 5 kg.

Ten opis pochodzi z wirtualnego projektu CHODŹ NAD WISŁĘ, który zrealizowała Fundacja Ja Wisła dzięki dofinansowaniu otrzymanemu z Urzędu Miasta St. Warszawy i wpłat z 1% podatku.