Karaś srebrzysty – Carascius auratus gibelio Bloch 1783
W naszych wodach jest gatunkiem który w odróżnieniu od karpia rozprzestrzenił się w nich w sposób naturalny. Pierwsze doniesienia o pojawieniu się karasia srebrzystego w Polsce datowane są na lata trzydzieste XX wieku. Pokrojem nieco przypomina karpia. Ma duże, cykloidalne łuski, niewielką głowę, zakończoną otworem gębowym o położeniu końcowym. Cechą odróżniającą go od karpia jest brak wąsów. Ubarwienie grzbietu karasia srebrzystego jest ciemnostalowe z granatowym lub ciemnozielonym połyskiem. Boki srebrzystoszare, brzuch biały. Osiąga długość ponad 50 cm i masę ciała powyżej 3 kg. Pierwotnie występował w wodach dalekiego wschodu. Obecnie zamieszkuje wody niemal całego świata. W Europie nie występuje na Półwyspie Skandynawskim oraz Apenińskim, Wyspach Brytyjskich. Brak go również w Hiszpanii i Francji. Zasiedla rzeki, jeziora i stawy. W rzekach wybiera siedliska o powolnym nurcie. Pokarm karasia srebrzystego jest bardzo urozmaicony. Odżywia się larwami owadów, mięczakami, zooplanktonem oraz pokarmem roślinnym. W okresie lata nie gardzi narybkiem, również swojego gatunku.

Rozród karasia srebrzystego rozpoczyna się w drugiej połowie maja i trwa do końca lipca, przy temperaturze wody 18–19°C.Tarło jest porcyjne, samica może składać jaja dwu lub trzykrotnie. „Wyciera się” na płyciznach, z dobrze nagrzaną woda, między roślinnością wodną.

Karaś srebrzysty jest gatunkiem chętnie łowionym przez wędkarzy. Odznacza się dużą walecznością i złowienie dużej sztuki wymaga solidnego przygotowania. W Polsce nie jest objęty żadną forma ochrony.

Ten opis pochodzi z wirtualnego projektu CHODŹ NAD WISŁĘ, który zrealizowała Fundacja Ja Wisła dzięki dofinansowaniu otrzymanemu z Urzędu Miasta St. Warszawy i wpłat z 1% podatku.