Kiełb – Gobio gobio L. 1758
Ciało kiełbia jest silnie wydłużone, wrzecionowate, w przekroju prawie okrągłe, o krótkim i szerokim trzonie ogonowym. Głowa długa, oczy duże. Pysk tępy zakończony dolnym otworem gębowym. Na górnej szczęce dwa krótkie wąsiki, które odchylone do tyłu sięgają najwyżej środka oka. Łuski cykloidalne (okrągłe), duże. Kiełb osiąga długość 8-14 cm, maksymalnie 20 cm. Grzbiet, brązowo-niebieskawy lub brązowo-zielonkawy, pokryty drobnymi plamkami. Boki srebrzyste z szeregiem ciemnych, niebieskawych i połyskujących plam. Brzuch biały, na płetwach ciemne punkty. Występuje w szybko płynących rzekach krain pstrąga, lipienia i brzany oraz w dużych rzekach nizinnych. Spotykany jest również w przybrzeżnej strefie czystych, zasobnych w tlen jezior o żwirowym lub piaszczystym dnie. Gatunek powszechnie występujący w Europie Zachodniej, Środkowej i Wschodniej aż do Uralu. Nie występuje w Hiszpanii, południowych Włoszech, Grecji i północnej Skandynawii. Zasiedla wody środkowej Azji oraz zachodniej i środkowej Syberii. Kiełb jest rybą towarzyską, tworzącą liczne ławice. Prowadzi przydenny tryb życia spędzając ciepłe miesiące na płyciznach. Na zimę schodzi do głębszych miejsc.

Kiełb przystępuje do tarła na przełomie kwietnia i maja, przy temperaturze wody 13-16°C. Jest przedstawicielem ryb psammofilnych, co oznacza, że na miejsce rozrodu wybiera piaszczyste dno.

Kiełb jest gatunkiem chętnie zjadanym przez sandacza, dlatego też jest używany przez wędkarzy jako przynęta.

Ten opis pochodzi z wirtualnego projektu CHODŹ NAD WISŁĘ, który zrealizowała Fundacja Ja Wisła dzięki dofinansowaniu otrzymanemu z Urzędu Miasta St. Warszawy i wpłat z 1% podatku.