Kleń – Leuciscus cephalus L. 1758
Ciało klenia jest wydłużone i walcowate, pokryte dużymi cykloidalnymi (okrągłymi) łuskami. Taki kształt sprawia, że jest on bardzo silny i może utrzymywać się w silnym nurcie. Głowa jest dość szeroka zakończona dużym otworem gębowym. Krawędzie grzbietu i brzucha są zaokrąglone. Osiąga przeważnie 50 cm długości i masę ciała ponad 2 kg, chociaż spotykane są również osobniki większe. Ubarwienie grzbietu oraz płetwy grzbietowej i ogonowej jest ciemnozielone, jednak w zależności od warunków środowiska może być szare. Boki są jaśniejsze, a brzuch biały lub białosrebrzysty. Płetwy piersiowe, brzuszne oraz odbytowa przybierają kolor od żółtego przez pomarańczowy, aż do czerwonego. Płetwę ogonową charakteryzuje czarna obwódka. Kleń jest rybą wybitnie reofilną (prądolubną), o wysokich wymaganiach tlenowych. Najchętniej przebywa w szybko płynących rzekach o żwirowym dnie z licznymi przeszkodami. Można go spotkać w rozwidleniach nurtu, za zatopionymi głazami, pniami i konarami drzew. Występuje w wodach prawie całej Europy, w Azji Mniejszej, na Zakaukaziu, w Iranie i Iraku. Zajmuje stanowiska w pobliżu kaskad, tam, ostróg i przy ujściu małych dopływów. Zasiedla także odcinki rzek ze stromymi i podmytymi brzegami, gdzie kryje się wśród podwodnych korzeni nadbrzeżnych drzew. Kleń jest rybą wszystkożerną. Pierwszym pokarmem narybku są pierwotniaki, wrotki i jaja widłonogów, a później plankton. W późniejszej fazie rozwoju odżywia się larwami owadów, mięczakami, nicieniami, skąposzczetami i skorupiakami. Poza tym w skład diety klenia wchodzą również owoce, i owady pływające po powierzchni wody. Nie gardzi żabami i małymi rybami.

Do tarła przystępuje na przełomie maja i czerwca w temperaturze wody powyżej 18°C. Na tarliska wybiera miejsca dobrze nasłonecznione o piaszczystym i żwirowym dnie.

Podobnie jak w przypadku jazia wymiar ochronny klenia wynosi 25 cm, dobowy limit połowu 10 sztuk. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie połowu ryb kleń nie ma okresu ochronnego.

Ten opis pochodzi z wirtualnego projektu CHODŹ NAD WISŁĘ, który zrealizowała Fundacja Ja Wisła dzięki dofinansowaniu otrzymanemu z Urzędu Miasta St. Warszawy i wpłat z 1% podatku.