Polskę zamieszkują dwa gatunki kun: kuna leśna zwana tumakiem oraz kuna domowa, czyli kamionka. Ich nazwy dobrze oddają związek tych zwierząt z środowiskami ich bytowania: środowiskiem kuny leśnej są bory i lasy (m.in. Puszcza Kampinoska), natomiast kuna domowa bytuje bliżej człowieka: na terenach rolniczych, wsiach i miastach, m. in. w Warszawie : zarówno na Starówce, jak i nad brzegami Wisły. Obydwie kuny mają wydłużoną sylwetkę, dość krótkie łapy i długi puszysty ogon. Kamionka jest jaśniejsza i ma białą, rozgałęzioną plamę na podgardlu i szyi (u tumaka zwarta plama jest zwykle żółta). Jak na typowego przedstawiciela ssaków drapieżnych kuna ma dość urozmaicona dietę: poluje na gryzonie, ptaki, owady, a jesienią chętnie zjada śliwki, czereśnie, winogrona i inne owoce. W mieście znajduje schronienia na strychach budynków, we wsiach – także w stodołach, a nad Wisłą – w opuszczonych gniazdach srok i wron. Na ziemi porusza się szybkimi skokami, penetrując dokładnie brzeg rzeki, zadrzewienia i grupy krzewów, pozostawiając przy tym na śniegu charakterystyczne „dwójki” tropów; w razie potrzeby dobrze pływa. Zręcznie wspina się na pnie drzew, a także ściany budynków.

Ten opis pochodzi z wirtualnego projektu CHODŹ NAD WISŁĘ, który zrealizowała Fundacja Ja Wisła dzięki dofinansowaniu otrzymanemu z Urzędu Miasta St. Warszawy i wpłat z 1% podatku.