Miętus – Lota lota L. 1758
Ciało miętusa jest silnie wydłużone, z przodu walcowate, w części tylnej bocznie ścieśnione. Głowa płaska i szeroka. Duży, lekko dolny otwór gębowy. Szczęki uzbrojone w drobne, ostre ząbki. Na podbródku jeden długi wąs. Przy otworach nosowych dwa krótkie wąsiki. Łuski małe, cienkie, okrągłe. Dorasta przeciętnie do 30–60 cm długości. Ubarwienie grzbietu bywa brązowe, oliwkowożółte, zielonkawe lub brązowawe z ciemnym, marmurkowym wzorem. Boki jaśniejsze, zielonkawe lub żółtawe. Brzuch biały czasem z czarnymi kropkami. Ubarwienie ryb w zależności od podłoża jest bardzo zmienne. Młode są znacznie ciemniejsze od ryb dorosłych. Zamieszkuje przydenne rejony chłodnych wód. W rzekach zajmuje siedliska w głębokich rynnach i dołach. Bywa, że znajduje schronienia na bystrzach wśród kamieni. Jest jedynym przedstawicielem rodziny dorszowatych w wodach słodkich, przez które dociera aż do górskich odcinków rzek. Spotkać go można w wodach Europy Zachodniej i Środkowej. Na wschód sięga aż po dorzecze Amuru i zlewiska Jeziora Bajkał. Żyje również w słonawych wodach rzecznych delt. Licznie występuje w Skandynawii, gdzie osiąga znacznie większe rozmiary niż w Polsce. Zasiedla wody Kanady oraz północnej części Stanów Zjednoczonych. Pokarmem miętusa są ryby, larwy owadów, skąposzczety i raki. Chętnie wyjada ikrę i wylęg ryb, w pstrągowych wodach może być sprawcą znacznych szkód. Żeruje głównie nocą.

Do rozrodu przystępuje zimą, od grudnia do marca w temperaturze wody od 0 do 4°C. Na miejsce tarła wybiera stanowiska o piaszczystym lub mulistym dnie.

Miętus jest rybą, sporadycznie łowioną przez wędkarzy, ponieważ żeruje w nocy, późną jesienią i wiosną. Najintensywniejsze „brania” są podczas opadów deszczu ze śniegiem, śniegu i przy wietrznej pogodzie. Mięso miętusa jest bardzo smaczne.

Ten opis pochodzi z wirtualnego projektu CHODŹ NAD WISŁĘ, który zrealizowała Fundacja Ja Wisła dzięki dofinansowaniu otrzymanemu z Urzędu Miasta St. Warszawy i wpłat z 1% podatku.