Pierwsze plany budowy trasy i mostu w tym miejscu pojawiły się już w okresie międzywojennym. Trasa Łazienkowska z mostem była sztandarową inwestycją drogową w Warszawie okresu ekipy Edwarda Gierka (grudzień 1970 r. – wrzesień 1980 r.). Przeprawa jest przedłużeniem al. Armii Ludowej oraz al. Stanów Zjednoczonych w ciągu Trasy łazienkowskiej. Budowa trasy trwała od 1 lipca 1971 r. do 19 lipca 1974 r. Przy budowie tej inwestycji pracowało około 3000 robotników i żołnierzy. 22 lipca 1974 r., na rocznicę 30-lecia Polski Ludowej oddano tę inwestycję do użytku. Mostu Łazienkowskiemu nadano imię gen. Zygmunta Berlinga. W tym czasie, w propagandzie sukcesu nazwano trasę „polską autostradą słońca”, „ósmym cudem świata”. Naczelny dyrektor tej inwestycji oświadczył, że jej trwałość będzie 250-letnia. Wszystkie środki masowego przekazu zachwycały się jej funkcjonalnością i nowoczesnością. Była to jednak źle zrealizowana inwestycja, w zakresie projektowym i wykonawstwa. W projekcie tej inwestycji nie uwzględniono gigantycznego zwiększenia natężenia ruchu pojazdów, szczególnie ciężarówek. Już po kilku latach jej użytkowania, trasa wymagała remontu.
Trasa Łazienkowska liczy 11 kilometrów i łączy Ochotę oraz Śródmieście z Pragą Południe. Most przez Wisłę ma długość 424 m i opiera się na pięciu stalowych przęsłach. Razem z wiaduktami most liczy 1200 m. Nazwa mostu i trasy pochodzi od Łazienek Królewskich.
Obecnie Trasa Łazienkowska nie jest funkcjonalną arterią. Także most nie jest przyjazny dla pojazdów, a szczególnie dla rowerzystów. W przypadku awarii pojazdu na moście tworzą się gigantyczne korki. Chodniki są wąskie i kończą się długimi schodami. Tylko na niektórych schodach położono szyny ułatwiające przeprowadzenie roweru.

Ten opis pochodzi z wirtualnego projektu CHODŹ NAD WISŁĘ, który zrealizowała Fundacja Ja Wisła dzięki dofinansowaniu otrzymanemu z Urzędu Miasta St. Warszawy i wpłat z 1% podatku.