Ten gatunek obcego pochodzenia (inwazyjny w terminologii zoologicznej) zasiedlił Polskę na początku lat 80 i w krótkim czasie wzbudził olbrzymie emocje, posądzany o tępienie ptaków gnieżdżących się w środowiskach wodnych. Norka amerykańska jest gatunkiem plastycznym, który, będąc związany ze środowiskiem wodnym, potrafi przystosować się do bytowania w rozmaitych środowiskach: nad rzekami, jeziorami, sztucznymi zbiornikami wodnymi i wybrzeżu morskim. Jest przedstawicielem rodziny łasicowatych, o czym zaświadcza jej smukła sylwetka, drobniejszym od kuny, najbardziej podobnym do tchórza – od którego różni ją ciemniejsze ubarwienie i brak maski na pysku. Jest drapieżnikiem częściej polującym na lądzie niż wydra i bardziej wodnym od tchórza. Potrafi doskonale pływać i nurkować, szybko biega, dobrze wspina się na drzewa i wciska w wąskie szczeliny.
O jej obecności na brzegu Wisły świadczą tropy pięciopalczastych łap o długości 3–3,5 cm oraz nory z widocznymi w pobliżu stertami podłużnych odchodów. Częściej niż inne drapieżniki, które prowadzą skryty, nocny tryb życia, norka aktywna jest w dzień i często nie okazje płochliwości, pozwalając się obserwować przez długie minuty.

Ten opis pochodzi z wirtualnego projektu CHODŹ NAD WISŁĘ, który zrealizowała Fundacja Ja Wisła dzięki dofinansowaniu otrzymanemu z Urzędu Miasta St. Warszawy i wpłat z 1% podatku.