Sandacz – Stizostedion lucioperca L. 1758
Jest rybą należącą do rodziny okoniowatych. Ciało sandacza jest wydłużone z boków lekko spłaszczone, pokryte drobną ktenoidalną (grzebykowatą) łuską. Osiąga mniejsze rozmiary niż szczupak i bardzo rzadko przekracza 100 cm długości i masę 10 kg. Niemniej jednak jest bardzo skutecznym drapieżnikiem, wyposażonym w ostre zęby. Na grzbiecie znajdują się dwie płetwy grzbietowe. Pierwsza składa się z twardych ostro zakończonych promieni, druga przede wszystkim z promieni miękkich. Grzbiet sandacza jest ciemny, zielonoszary opalizujący na fioletowo-niebiesko, boki złocistozielone z wyraźnymi szaroczarnymi pasami, brzuch biały. Występuje w rzekach, jeziorach i zbiornikach zaporowych Europy. Jego zachodnią granicą jest Francja, na wschodzie występuje do Uralu. Najdalej na północy spotkać go można w górnym biegu rzeki Ob, a za południową granice uważa się: Pireneje, północne Włochy, oraz dorzecze Dunaju. Występuje także w jeziorach Maroka i Turcji. Sandacz jest samotnikiem. Unika mocno zarośniętych przybrzeżnych stanowisk. Poluje głównie w nocy, w strefie wolnej wody. Preferuje miejsca o twardym dnie i mętnej wodzie, chociaż nie toleruje wód z niską zawartością tlenu. Tworzy liczne populacje z zbiornikach zaporowych, znajdując tam obfitość pożywienia i dogodne warunki do rozrodu. Do tarła przystępuje na przełomie kwietnia i maja. Samiec przygotowuje podłoże, tworząc gniazdo, na które samica składa ikrę. Następnie samiec pilnuje gniazda do czasu wylęgu młodych. W tym czasie praktycznie nie przyjmuje pokarmu. Odżywia się głównie rybami, chociaż nie gardzi również rakami i płazami. Najchętniej poluje na kiełbie, ukleje, płocie i okonie.

Wymiar ochronny dla sandacza wynosi 50 cm, okres ochronny trwa od 1 stycznia do 31 maja. Limit połowowy to 3 sztuki na dobę.

Ten opis pochodzi z wirtualnego projektu CHODŹ NAD WISŁĘ, który zrealizowała Fundacja Ja Wisła dzięki dofinansowaniu otrzymanemu z Urzędu Miasta St. Warszawy i wpłat z 1% podatku.