Świnka – Chondrostoma nasus L. 1758
Jest rybą typowo rzeczną. Świadczy o tym jej pokrój i wydłużony kształt ciała. Niewielka głowa, nieco spłaszczona grzbietobrzusznie jest tępo zaokrąglona na końcu. Świnka ma bardzo charakterystyczny otwór gębowy, ustawiony poprzecznie, dolny. Warga dolna zrogowaciała, z ostrą krawędzią przystosowana do specyficznego sposobu pobierania pokarmu. Osiąga długość ponad 50 cm i masę ciała 2 kg, z reguły jednak nie przekracza długości 45 cm i masy 1,5 kg. Grzbiet ma szarozielony kolor, boki są jaśniejsze o srebrzystym połysku. Brzuch biały. Wierzch głowy ciemny. Płetwy parzyste i odbytowa są czerwone, ogonowa czerwonobrunatna. Zasiedla górskie i podgórskie cieki. W rzekach nizinnych wybiera stanowiska w strefie głównego nurtu, o twardym, kamienistym lub żwirowym dnie. Prowadzi stadny tryb życia. Występuje w wodach Europy środkowej i północnej Azji. Pokarmem świnki są głównie glony poroślowe, okrzemki i zielenice, które zeskrobuje wargami z kamieni. W skład jej diety wchodzą również bezkręgowa fauna denna, larwy owadów oraz szczątki roślin.

Świnka wykazuje tendencje do wędrówek tarłowych. W celu rozrodu przemieszcza się w górę rzeki. Migruje, w zależności od drożności cieku, na różne odległości. Do tarła przystępuje na przełomie kwietnia i maja, na głębokości do 1m. Na tarliska wybiera stanowiska o żwirowym lub piaszczystym dnie z dużą ilością większych kamieni.

Wśród wędkarzy uważana za rybę idealnie nadającą się do połowów sportowych, ponieważ złowienie jej wymaga dużych umiejętności. Wymiar ochronny dla świnki wynosi 25 cm, okres ochronny trwa od 1 stycznia do 15 maja, a dobowy limit połowowy wynosi 5 sztuk.

Ten opis pochodzi z wirtualnego projektu CHODŹ NAD WISŁĘ, który zrealizowała Fundacja Ja Wisła dzięki dofinansowaniu otrzymanemu z Urzędu Miasta St. Warszawy i wpłat z 1% podatku.