Tchórz jest wszechstronnym drapieżnikiem, mniejszym krewnym kun i większym gronostaja i łasicy. Zasiedla wiele typów środowisk: brzegi leśnych strumieni, doliny rzeczne, wsie i tereny rolnicze, a także środowiska podmiejskie. Żywi się drobnymi zwierzętami: gryzoniami, żabami i ptakami – niestety włączając domowe ptactwo, co nie przynosi mu sympatii wśród hodowców kur i bażantów. Na lądzie porusza się szybkimi skokami, sprawnie zdobywa też zdobycz w wodzie, np. wyławiając żaby zimujące w mulistych brzegach. Tak jak inne drapieżniki aktywny jest głównie od zmierzchu do świtu, więc o jego obecności najłatwiej przekonać się na podstawie znajdowanych śladów, np. tropów pięciopalczastych łap długości 3,5 cm.
Trzeba przyznać, że temu podobnemu do norki amerykańskiej gatunkowi przypisano szczególnie dużo krzywdzących opinii, nazywając tchórzem i śmierdzielem. „Tchórz jest to zwierzę drapieżne, zuchwałe, odważne, rzucające się na silniejszego nawet przeciwnika. Jakim sposobem wobec tego stał się symbolem braku odwagi?” zapytał na początku ubiegłego stulecia nasz przyrodnik, J. Rostafiński. To efekt niefortunnej antropomorfizacji: niesłusznie za oznakę strachu uznano reakcję obronną, polegającą na wyrzucaniu z gruczołów zapachowych ostrej wydzieliny – fortel stosowany także przez łasice i amerykańskie skunksy.

Ten opis pochodzi z wirtualnego projektu CHODŹ NAD WISŁĘ, który zrealizowała Fundacja Ja Wisła dzięki dofinansowaniu otrzymanemu z Urzędu Miasta St. Warszawy i wpłat z 1% podatku.